Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008
Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008
.JPG)
.JPG)
ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ ΚΑΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ και TV
Είναι η τηλεόραση παράγοντας παχυσαρκίας;
Τι άλλο θα μπορούσε να είναι όταν ο τηλεθεατής παραμένει καθηλωμένος σε μια πολυθρόνα, χωρίς να κινείται και συνήθως δίπλα του βρίσκεται ένα μπουκάλι μπύρα κι ένα δισκάκι με ξηρούς καρπούς ή άλλα snacks!
Και βέβαια η τηλεόραση είναι παράγοντας παχυσαρκίας.
Για του λόγου το αληθές, ιδού τα αποτελέσματα σχετικών ερευνών:
«Μετρήσαμε τη σχέση ανάμεσα στο χρόνο τηλεθέασης και τη παχυσαρκία σε 4.771 ενήλικες γυναίκες. Αφού υπολογίσαμε την ηλικία, την εκπαίδευση, το κάπνισμα, το χρόνο εργασίας και τις ώρες άσκησης, οι γυναίκες που ανέφεραν ότι παρακολουθούσαν τρεις με τέσσερις ώρες την ημέρα τηλεόραση παρουσίαζαν περίπου διπλάσια τάση παχυσαρκίας (βάρος σώματος μεγαλύτερο από 30% του φυσιολογικού).» (Larry A. Tucker, PhD; Marilyn Bagwell, RN, PhD S, Television Viewing and Obesity in Adult Females, American Journal of Public Health, July 1991, Vol. 81, No.7)
«Τα ευρήματα έρευνας που έγινε σε 6.138 εργαζόμενους ενήλικους άνδρες, καταδεικνύουν ότι η διάρκεια της καθημερινής παρακολούθησης τηλεόρασης είναι ισχυρά σχετιζόμενη με τη παχυσαρκία και την υπερβολική παχυσαρκία (super-obesity) στους ενήλικους άνδρες, όπως και στα παιδιά. Αφού υπολογίσαμε τους παράγοντες ηλικία, κάπνισμα, διάρκεια ωρών εργασίας, φυσική κατάσταση και αναφερόμενες ώρες εβδομαδιαίας άσκησης, καταλήξαμε ότι τα άτομα που παρακολουθούν τηλεόραση περισσότερες από τρεις ώρες την ημέρα έχουν διπλάσια τάση παχυσαρκίας από εκείνα που παρακολουθούν λιγότερο από μια ώρα την ημέρα. Ο σχετικός κίνδυνος για όσους παρακολουθούν από μια μέχρι δυο ώρες είναι αναλογικά 1.60» (Larry A. Tucker, PhD; Glenn M. Friedman, MD, Television Viewing and Obesity in Adult Males American Journal of Public Health, Volume 79, No. 4, 1989.)
«Στην έρευνά μας καταγράψαμε, σύμφωνα με τις αναφορές των ιδίων των τηλεθεατών, ότι η πολύωρη τηλεοπτική παρακολούθηση σχετίζεται με παχυσαρκία, περιορισμό της φυσικής άσκησης, αρνητικά ψυχολογικά χαρακτηριστικά και κάπνισμα». (Stephen Sidney, MD; Barbara Sternfield, PhD; William L. Haskell, PhD; David R. Jacobs, Jr., PhD; Margaret A. Chesney, PhD; Stephen B. Hulley, MDL. S, Television Viewing and Cardiovascular Risk Factors in Young Adults: The CARDIA Study, Elsevier Science Inc., 1996.)
«Η καθιστική ζωή λόγω της τηλεόρασης και της χρήσης υπολογιστών, αποτελεί ένα σοβαρό παράγοντα κινδύνου εμφάνισης στεφανιαίας νόσου. Οι γονείς και οι επιστήμονες πρέπει να ενθαρρύνουν τους εφήβους να αποφεύγουν τη καθιστική ζωή και να ασχολούνται με φυσικές δραστηριότητες Τα παιδιά που παρακολουθούν πολύ τηλεόραση γίνονται απρόθυμα και δεν συμμετέχουν σε φυσικές δραστηριότητες με αποτέλεσμα να γίνονται παχύσαρκα. Ακόμη, η συχνή έκθεση στα εμπορικά προγράμματα που αφορούν σε τρόφιμα είναι δυνατόν να αλλάξουν τις διατροφικές τους συνήθειες με αποτέλεσμα τη περαιτέρω ώθησή τους στη παχυσαρκία.
Σε έρευνα (μέρος μεγάλης έρευνας του National Health and Nutrition Examination Survey III) που έγινε από το 1988 έως το 1994 σε 4063 παιδιά ηλικίας από 8 μέχρι 16 ετών σημειώθηκαν τα εξής: Αγόρια και κορίτσια που παρακολουθούσαν καθημερινά περισσότερες από 4 ώρες τηλεόραση παρουσίαζαν αυξημένο σωματικό λίπος και αυξημένο σωματικό βάρος, από εκείνα που παρακολουθούσαν λιγότερο από 2 ώρες. Τα παιδιά που παρακολουθούν φανατικά τηλεόραση δεν είναι δραστήρια και ενεργητικά.» (Ross E. Andersen, PhD; Carlos J. Crespo, DrPH, MS; Susan J. Bartlett, PhD; Lawrence J. Cheskin, MD; Michael Pratt, MD, MPH, Relationship of Physical Activity and Television Watching with Body Weight and Level of Fatness Among Children From the Journal of the American Medical Association, Vol. 279, No. 12, March 1998. )
Κάτι ακόμη σχετικά με τη παχυσαρκία.
Οι τηλεοπτικές διαφημίσεις για τρόφιμα είναι ένα επίσης σοβαρό ζήτημα.
Συνήθως παρουσιάζουν προϊόντα χαμηλής ποιότητας κι αποδεικνύονται αποτελεσματικές κυρίως στα παιδία. Τα προϊόντα αυτά είναι κυρίως ζαχαρώδη και με πολλά λιπαρά.
«Τα τρόφιμα με μεγάλη περιεκτικότητα ζάχαρης είναι τα συνηθέστερα ζητούμενα και αγοραζόμενα επειδή (τα παιδιά) τα βλέπουν στην τηλεόραση, ..ακολουθούμενα από εκείνα με υψηλά λιπαρά και τα υπερβολικά αλμυρά.. Οι Αμερικανοί ξοδεύουν δισεκατομμύρια δολάρια και υποφέρουν τρομακτικά εξ αιτίας της δίαιτας που κάνουν για να χάσουν βάρος .. ακόμη οι βιομηχανία τροφίμων ξοδεύει δισεκατομμύρια δολάρια διαφημίζοντας την ανθυγιεινή δίαιτά της στους μικρούς και περισσότερο ευάλωτους καταναλωτές. Η κατανόηση της επίδρασης της τηλεόρασης στη δίαιτα των παιδιών και τη φυσική τους δραστηριότητα είναι σημαντική προκειμένου να αναπτυχθούν στρατηγικές που θα προλάβουν τη παχυσαρκία και τη καθιστική ζωή». (Howard L. Taras, MD; James F. Sallis, PhD; Thomas L. Patterson, PhD; Philip R. Nader, MD; Julie A. Nelson, BS, Television's Influence on Children's Diet and Physical Activity Developmental and Behavioral Pediatrics, Vol. 10.)
«Παχυντικές τροφές και αδύνατα σώματα. Τα ΜΜΕ προβάλουν υπερβολικά ανθυγιεινές τροφές ενώ την ίδια στιγμή λένε στο κόσμο ότι πρέπει να αδυνατίσει και να χάσει βάρος. Παράλληλα η πολύωρη παρακολούθηση τηλεόρασης αφαιρεί χρόνο από άλλες φυσικές δραστηριότητες. Μια έρευνα έδειξε ότι κορίτσια όλων των ηλικιών ανησυχούν ιδιαίτερα για το βάρος τους. Πολλά από αυτά αρχίζουν δίαιτες από πολύ μικρή ηλικία. Η τηλεόραση προβάλει μια καθόλου ρεαλιστική εικόνα για το πως πρέπει να είναι οι άνθρωποι. Συχνά το λεπτό και άψογης εμφάνισης πρόσωπο της οθόνης και των εντύπων είναι αποτέλεσμα σύνθεσης διάφορων σωμάτων!. Αυτά τα «πρόσωπα» είναι δημιουργήματα τεχνικών των computer graphics και γενικότερα της τεχνολογίας» (Understanding the Impact of Media on Children and Teens, American Academy of Pediatrics)
Η αποτελεσματικότητα των διαφημίσεων σχετικά με την αλλαγή των διατροφικών συνηθειών παρουσιάζεται ανάγλυφη σε σχετική έρευνα του ΙΝ.ΚΑ που αναφέρει ότι, «κατά 965% αυξήθηκε την τελευταία 15ετία η συμμετοχή του ‘έτοιμου φαγητού’ στη διατροφή του μέσου Έλληνα. Παράλληλα, από το 1993 μέχρι σήμερα, η κατανάλωση τροφίμων του είδους ‘απογειώθηκε’ κατά 231%». Όπως επισημαίνεται στην έρευνα, «οι κακές διατροφικές συνήθειες κερδίζουν έδαφος κυρίως μεταξύ των παιδιών.»
Είναι η τηλεόραση παράγοντας παχυσαρκίας;
Τι άλλο θα μπορούσε να είναι όταν ο τηλεθεατής παραμένει καθηλωμένος σε μια πολυθρόνα, χωρίς να κινείται και συνήθως δίπλα του βρίσκεται ένα μπουκάλι μπύρα κι ένα δισκάκι με ξηρούς καρπούς ή άλλα snacks!
Και βέβαια η τηλεόραση είναι παράγοντας παχυσαρκίας.
Για του λόγου το αληθές, ιδού τα αποτελέσματα σχετικών ερευνών:
«Μετρήσαμε τη σχέση ανάμεσα στο χρόνο τηλεθέασης και τη παχυσαρκία σε 4.771 ενήλικες γυναίκες. Αφού υπολογίσαμε την ηλικία, την εκπαίδευση, το κάπνισμα, το χρόνο εργασίας και τις ώρες άσκησης, οι γυναίκες που ανέφεραν ότι παρακολουθούσαν τρεις με τέσσερις ώρες την ημέρα τηλεόραση παρουσίαζαν περίπου διπλάσια τάση παχυσαρκίας (βάρος σώματος μεγαλύτερο από 30% του φυσιολογικού).» (Larry A. Tucker, PhD; Marilyn Bagwell, RN, PhD S, Television Viewing and Obesity in Adult Females, American Journal of Public Health, July 1991, Vol. 81, No.7)
«Τα ευρήματα έρευνας που έγινε σε 6.138 εργαζόμενους ενήλικους άνδρες, καταδεικνύουν ότι η διάρκεια της καθημερινής παρακολούθησης τηλεόρασης είναι ισχυρά σχετιζόμενη με τη παχυσαρκία και την υπερβολική παχυσαρκία (super-obesity) στους ενήλικους άνδρες, όπως και στα παιδιά. Αφού υπολογίσαμε τους παράγοντες ηλικία, κάπνισμα, διάρκεια ωρών εργασίας, φυσική κατάσταση και αναφερόμενες ώρες εβδομαδιαίας άσκησης, καταλήξαμε ότι τα άτομα που παρακολουθούν τηλεόραση περισσότερες από τρεις ώρες την ημέρα έχουν διπλάσια τάση παχυσαρκίας από εκείνα που παρακολουθούν λιγότερο από μια ώρα την ημέρα. Ο σχετικός κίνδυνος για όσους παρακολουθούν από μια μέχρι δυο ώρες είναι αναλογικά 1.60» (Larry A. Tucker, PhD; Glenn M. Friedman, MD, Television Viewing and Obesity in Adult Males American Journal of Public Health, Volume 79, No. 4, 1989.)
«Στην έρευνά μας καταγράψαμε, σύμφωνα με τις αναφορές των ιδίων των τηλεθεατών, ότι η πολύωρη τηλεοπτική παρακολούθηση σχετίζεται με παχυσαρκία, περιορισμό της φυσικής άσκησης, αρνητικά ψυχολογικά χαρακτηριστικά και κάπνισμα». (Stephen Sidney, MD; Barbara Sternfield, PhD; William L. Haskell, PhD; David R. Jacobs, Jr., PhD; Margaret A. Chesney, PhD; Stephen B. Hulley, MDL. S, Television Viewing and Cardiovascular Risk Factors in Young Adults: The CARDIA Study, Elsevier Science Inc., 1996.)
«Η καθιστική ζωή λόγω της τηλεόρασης και της χρήσης υπολογιστών, αποτελεί ένα σοβαρό παράγοντα κινδύνου εμφάνισης στεφανιαίας νόσου. Οι γονείς και οι επιστήμονες πρέπει να ενθαρρύνουν τους εφήβους να αποφεύγουν τη καθιστική ζωή και να ασχολούνται με φυσικές δραστηριότητες Τα παιδιά που παρακολουθούν πολύ τηλεόραση γίνονται απρόθυμα και δεν συμμετέχουν σε φυσικές δραστηριότητες με αποτέλεσμα να γίνονται παχύσαρκα. Ακόμη, η συχνή έκθεση στα εμπορικά προγράμματα που αφορούν σε τρόφιμα είναι δυνατόν να αλλάξουν τις διατροφικές τους συνήθειες με αποτέλεσμα τη περαιτέρω ώθησή τους στη παχυσαρκία.
Σε έρευνα (μέρος μεγάλης έρευνας του National Health and Nutrition Examination Survey III) που έγινε από το 1988 έως το 1994 σε 4063 παιδιά ηλικίας από 8 μέχρι 16 ετών σημειώθηκαν τα εξής: Αγόρια και κορίτσια που παρακολουθούσαν καθημερινά περισσότερες από 4 ώρες τηλεόραση παρουσίαζαν αυξημένο σωματικό λίπος και αυξημένο σωματικό βάρος, από εκείνα που παρακολουθούσαν λιγότερο από 2 ώρες. Τα παιδιά που παρακολουθούν φανατικά τηλεόραση δεν είναι δραστήρια και ενεργητικά.» (Ross E. Andersen, PhD; Carlos J. Crespo, DrPH, MS; Susan J. Bartlett, PhD; Lawrence J. Cheskin, MD; Michael Pratt, MD, MPH, Relationship of Physical Activity and Television Watching with Body Weight and Level of Fatness Among Children From the Journal of the American Medical Association, Vol. 279, No. 12, March 1998. )
Κάτι ακόμη σχετικά με τη παχυσαρκία.
Οι τηλεοπτικές διαφημίσεις για τρόφιμα είναι ένα επίσης σοβαρό ζήτημα.
Συνήθως παρουσιάζουν προϊόντα χαμηλής ποιότητας κι αποδεικνύονται αποτελεσματικές κυρίως στα παιδία. Τα προϊόντα αυτά είναι κυρίως ζαχαρώδη και με πολλά λιπαρά.
«Τα τρόφιμα με μεγάλη περιεκτικότητα ζάχαρης είναι τα συνηθέστερα ζητούμενα και αγοραζόμενα επειδή (τα παιδιά) τα βλέπουν στην τηλεόραση, ..ακολουθούμενα από εκείνα με υψηλά λιπαρά και τα υπερβολικά αλμυρά.. Οι Αμερικανοί ξοδεύουν δισεκατομμύρια δολάρια και υποφέρουν τρομακτικά εξ αιτίας της δίαιτας που κάνουν για να χάσουν βάρος .. ακόμη οι βιομηχανία τροφίμων ξοδεύει δισεκατομμύρια δολάρια διαφημίζοντας την ανθυγιεινή δίαιτά της στους μικρούς και περισσότερο ευάλωτους καταναλωτές. Η κατανόηση της επίδρασης της τηλεόρασης στη δίαιτα των παιδιών και τη φυσική τους δραστηριότητα είναι σημαντική προκειμένου να αναπτυχθούν στρατηγικές που θα προλάβουν τη παχυσαρκία και τη καθιστική ζωή». (Howard L. Taras, MD; James F. Sallis, PhD; Thomas L. Patterson, PhD; Philip R. Nader, MD; Julie A. Nelson, BS, Television's Influence on Children's Diet and Physical Activity Developmental and Behavioral Pediatrics, Vol. 10.)
«Παχυντικές τροφές και αδύνατα σώματα. Τα ΜΜΕ προβάλουν υπερβολικά ανθυγιεινές τροφές ενώ την ίδια στιγμή λένε στο κόσμο ότι πρέπει να αδυνατίσει και να χάσει βάρος. Παράλληλα η πολύωρη παρακολούθηση τηλεόρασης αφαιρεί χρόνο από άλλες φυσικές δραστηριότητες. Μια έρευνα έδειξε ότι κορίτσια όλων των ηλικιών ανησυχούν ιδιαίτερα για το βάρος τους. Πολλά από αυτά αρχίζουν δίαιτες από πολύ μικρή ηλικία. Η τηλεόραση προβάλει μια καθόλου ρεαλιστική εικόνα για το πως πρέπει να είναι οι άνθρωποι. Συχνά το λεπτό και άψογης εμφάνισης πρόσωπο της οθόνης και των εντύπων είναι αποτέλεσμα σύνθεσης διάφορων σωμάτων!. Αυτά τα «πρόσωπα» είναι δημιουργήματα τεχνικών των computer graphics και γενικότερα της τεχνολογίας» (Understanding the Impact of Media on Children and Teens, American Academy of Pediatrics)
Η αποτελεσματικότητα των διαφημίσεων σχετικά με την αλλαγή των διατροφικών συνηθειών παρουσιάζεται ανάγλυφη σε σχετική έρευνα του ΙΝ.ΚΑ που αναφέρει ότι, «κατά 965% αυξήθηκε την τελευταία 15ετία η συμμετοχή του ‘έτοιμου φαγητού’ στη διατροφή του μέσου Έλληνα. Παράλληλα, από το 1993 μέχρι σήμερα, η κατανάλωση τροφίμων του είδους ‘απογειώθηκε’ κατά 231%». Όπως επισημαίνεται στην έρευνα, «οι κακές διατροφικές συνήθειες κερδίζουν έδαφος κυρίως μεταξύ των παιδιών.»
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ 4
Δευτέρα, Μάρτιος 24, 2008
Οικονομική Υφεση - Παγκόσμια Κρίση (Links Γ')
Αλαν Γκρήνσπαν (πρώην Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ): «Η σημερινή οικονομική κρίση στις ΗΠΑ θα θεωρηθεί μάλλον η σοβαρότερη από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου»...
Είναι μάλλον βέβαιον ότι μετά είκοσι έτη, ζούμε πλέον το τέλος του Θατσερισμού.
Αποδεικνύεται την τελευταία πενταετία ότι η περίφημη ικανότητα της αγοράς για αυτορρύθμιση (και μάλιστα για αυτοδιόρθωση) δεν ήταν παρά το πέρασμα από τη μία κρίση στην άλλη· με την ομοιοπαθητική της ίασης όχι μόνον να μη λειτουργεί, αλλά αντιθέτως, απωθώντας τις συνέπειες της μιας κρίσης στις συνιστώσες της επόμενης, να καταλήγει σε έναν γιγαντισμό της παθολογίας του συστήματος ανυπόφορον. Το σύστημα είναι πλέον ένα ζόμπι που δεν μπορεί να υποφέρει τον εαυτόν του.
Στρέφεται τώρα απελπισμένο, προς κάποιαν ανακούφιση, στο κράτος, το οποίο στο μεταξύ έχει αποψιλώσει...
... κι αρχίζει να προσεύχεται στον Κέυνς (ενώ μέσα του τρέμει τον Μαρξ).
Οσο για τους προφήτες του νεοφιλελευθερισμού, που με τόσον αίμα (πάνω στο κεφάλι τους και) στα χέρια τους, έγραφαν τόσα χρόνια τις ωδές τους προς τη νέαν εποχή, τώρα τους βλέπουμε να σκούζουν ότι δεν φταίει ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά το ότι ποτέ δεν... εφαρμόσθηκε σωστά! Οτι δηλαδή
ουδέποτε το θηρίο αφέθηκε τελείως ελεύθερο κι αν στο μεταξύ έφαγε τον μισόν πλανήτη φταίει που ήταν ολίγον δεμένο. Αλλοιώς διά της αυτορρυθμίσεως (ου μην
και της αυτοδιορθώσεως) θα τον είχε φάει όλον, δεν θα ετίθετο θέμα, δεν θα είχε μείνει κανείς για να γκρινιάζει.
*****
Με έναν οικτρό αλλά και ειρωνικόν τρόπο θυμίζει ο θρήνος των νεοφιλελεύθερων την απολογητική των «οπαδών» του κομμουνισμού όταν έλεγαν (το ίδιο ακριβώς που ισχυρίζονταν και οι εχθροί του): καλή η θεωρία, αλλά στην πράξη απέτυχε...
(σημείωση: ο σταλινισμός απέτυχε, όχι ο σοσιαλισμός -για αυτό και χρησιμοποίησα τη λέξη «οπαδοί»- αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Πάντως υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής μεταξύ νεοφιλελεύθερων και σταλινικών: η χυδαία αντίληψή τους για την οικονομία. Από κει και μετά ο δογματισμός είναι αναπόφευκτος.
.........................................................................
Αν πολιτική είναι η διαχείριση των φαινομένων που παράγουν οι οικονομικές σχέσεις σε μια κοινωνία, αναλόγως του συσχετισμού των τάξεων μέσα σε ένα κράτος, εν σχέσει με το διεθνές περιβάλλον του
τότε η αποθέωση της οικονομίας (είτε από τους νεοφιλελεύθερους, είτε από τους κρατιστές) οδηγεί σε μια θρησκειολογική (μάλιστα σωτηριολογική) αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Ο δογματισμός αυτός είναι ως εκ της φύσεώς του αντιδραστικός, είτε εκφράζεται με τον ιμπεριαλισμό του καταπιεστή, είτε με τον φονταμενταλισμό των θυμάτων του.
Κι έτσι σε αυτήν την εικοσαετία του -βασιλιά- νεοφιλελευθερισμού
πολύς πλανήτης φαγώθηκε, πολύς πόλεμος επεκράτησε, πολύ φτώχεια απλώθηκε, πολύς πλούτος συγκεντρώθηκε. Αυτό έγινε κατορθωτό με πολλή τηλεόραση, ικανή κρατική τρομοκρατία, με τον ευνουχισμό (και αυτοευνουχισμό) των διανοουμένων, με την κυριαρχία, μέσω των ΜΜΕ, πολλών νέων «κατά συνθήκην ψευδών». Αποτέλεσμα: η απαξίωση της εργασίας, ο αποχαιρετισμός στο 8ωρο (κι όλες τις δυνατότητες που παρείχε στον βίο), η απίσχνανση των ασφαλιστικών συστημάτων, η απαλλοτρίωση της εκπαίδευσης, η εφ' όρου ζωής χρέωση των νοικοκυριών στις Τράπεζες, η πολιτισμική οπισθοδρόμηση.
***
Φτωχότεροι, χρεωμένοι (κι εν πολλοίς χαζοκουτιασμένοι) οι παλιοί, κι απελπισμένοι οι νέοι. Πλην πλουσίων όλο και περισσότερη προλεταριοποίηση της πολλά κολακευμένης απ' τον Θατσερισμό μεσαίας τάξης, αυτή είναι πια η «νέα οικονομία»...
Τώρα, αιδημόνως, οι προφήτες του νεοφιλελευθερισμού κατεβαίνουν διακριτικά απ' τους μιναρέδες του μεταμοντερνισμού, της πολιτικής ορθότητας κι όλων των άλλων κλισέ που επί χρόνια μας έριχναν κατακέφαλα. Μαζί τους εξίσου αιδημόνως κατεβαίνουν και οι προδότες της Αριστεράς. (Αν και αυτοί είναι πιο πεισματάρηδες, πολεμούν σαν τα διεθνή βάφεν Ες-Ες πιο φανατικά απ' τα γερμανικά βάφεν Ες-Ες. Κρατάνε τις θέσεις τους με πείσμα, στα ΑΕΙ και στα ΜΜΕ κυρίως, έχουν πολλά να χάσουν.)
Ομως, με το ένα και με το άλλο (κι ώσπου να εννοήσεις, γέρασες) όλα αυτά τα χρόνια ο αμερικανικός τρόπος ζωής μάς κόστισε πολύν θάνατο. Οψόμεθα...
Αλλά είναι τραγικό (και ένας απ' τους λόγους για τους οποίους κλονίζεται και ο δικομματισμός), τώρα που στα μάτια των μαζών έχει αρχίσει να φαίνεται πόσον γυμνός ήταν ο Θατσερισμός, τώρα ακριβώς να τον ενδύεται έως τα άκρα η κυβέρνηση Καραμανλή.
Με τη συνήθη καθυστέρησή της, δεκαετίας-εικοσαετίας, η Ψωροκώσταινα ακολουθεί κατά πόδας τους άλλους κατά διαόλου...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 24.ΙΙΙ.2008 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/03/2008
Οικονομική Υφεση - Παγκόσμια Κρίση (Links Γ')
Αλαν Γκρήνσπαν (πρώην Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ): «Η σημερινή οικονομική κρίση στις ΗΠΑ θα θεωρηθεί μάλλον η σοβαρότερη από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου»...
Είναι μάλλον βέβαιον ότι μετά είκοσι έτη, ζούμε πλέον το τέλος του Θατσερισμού.
Αποδεικνύεται την τελευταία πενταετία ότι η περίφημη ικανότητα της αγοράς για αυτορρύθμιση (και μάλιστα για αυτοδιόρθωση) δεν ήταν παρά το πέρασμα από τη μία κρίση στην άλλη· με την ομοιοπαθητική της ίασης όχι μόνον να μη λειτουργεί, αλλά αντιθέτως, απωθώντας τις συνέπειες της μιας κρίσης στις συνιστώσες της επόμενης, να καταλήγει σε έναν γιγαντισμό της παθολογίας του συστήματος ανυπόφορον. Το σύστημα είναι πλέον ένα ζόμπι που δεν μπορεί να υποφέρει τον εαυτόν του.
Στρέφεται τώρα απελπισμένο, προς κάποιαν ανακούφιση, στο κράτος, το οποίο στο μεταξύ έχει αποψιλώσει...
... κι αρχίζει να προσεύχεται στον Κέυνς (ενώ μέσα του τρέμει τον Μαρξ).
Οσο για τους προφήτες του νεοφιλελευθερισμού, που με τόσον αίμα (πάνω στο κεφάλι τους και) στα χέρια τους, έγραφαν τόσα χρόνια τις ωδές τους προς τη νέαν εποχή, τώρα τους βλέπουμε να σκούζουν ότι δεν φταίει ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά το ότι ποτέ δεν... εφαρμόσθηκε σωστά! Οτι δηλαδή
ουδέποτε το θηρίο αφέθηκε τελείως ελεύθερο κι αν στο μεταξύ έφαγε τον μισόν πλανήτη φταίει που ήταν ολίγον δεμένο. Αλλοιώς διά της αυτορρυθμίσεως (ου μην
και της αυτοδιορθώσεως) θα τον είχε φάει όλον, δεν θα ετίθετο θέμα, δεν θα είχε μείνει κανείς για να γκρινιάζει.
*****
Με έναν οικτρό αλλά και ειρωνικόν τρόπο θυμίζει ο θρήνος των νεοφιλελεύθερων την απολογητική των «οπαδών» του κομμουνισμού όταν έλεγαν (το ίδιο ακριβώς που ισχυρίζονταν και οι εχθροί του): καλή η θεωρία, αλλά στην πράξη απέτυχε...
(σημείωση: ο σταλινισμός απέτυχε, όχι ο σοσιαλισμός -για αυτό και χρησιμοποίησα τη λέξη «οπαδοί»- αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Πάντως υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής μεταξύ νεοφιλελεύθερων και σταλινικών: η χυδαία αντίληψή τους για την οικονομία. Από κει και μετά ο δογματισμός είναι αναπόφευκτος.
.........................................................................
Αν πολιτική είναι η διαχείριση των φαινομένων που παράγουν οι οικονομικές σχέσεις σε μια κοινωνία, αναλόγως του συσχετισμού των τάξεων μέσα σε ένα κράτος, εν σχέσει με το διεθνές περιβάλλον του
τότε η αποθέωση της οικονομίας (είτε από τους νεοφιλελεύθερους, είτε από τους κρατιστές) οδηγεί σε μια θρησκειολογική (μάλιστα σωτηριολογική) αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Ο δογματισμός αυτός είναι ως εκ της φύσεώς του αντιδραστικός, είτε εκφράζεται με τον ιμπεριαλισμό του καταπιεστή, είτε με τον φονταμενταλισμό των θυμάτων του.
Κι έτσι σε αυτήν την εικοσαετία του -βασιλιά- νεοφιλελευθερισμού
πολύς πλανήτης φαγώθηκε, πολύς πόλεμος επεκράτησε, πολύ φτώχεια απλώθηκε, πολύς πλούτος συγκεντρώθηκε. Αυτό έγινε κατορθωτό με πολλή τηλεόραση, ικανή κρατική τρομοκρατία, με τον ευνουχισμό (και αυτοευνουχισμό) των διανοουμένων, με την κυριαρχία, μέσω των ΜΜΕ, πολλών νέων «κατά συνθήκην ψευδών». Αποτέλεσμα: η απαξίωση της εργασίας, ο αποχαιρετισμός στο 8ωρο (κι όλες τις δυνατότητες που παρείχε στον βίο), η απίσχνανση των ασφαλιστικών συστημάτων, η απαλλοτρίωση της εκπαίδευσης, η εφ' όρου ζωής χρέωση των νοικοκυριών στις Τράπεζες, η πολιτισμική οπισθοδρόμηση.
***
Φτωχότεροι, χρεωμένοι (κι εν πολλοίς χαζοκουτιασμένοι) οι παλιοί, κι απελπισμένοι οι νέοι. Πλην πλουσίων όλο και περισσότερη προλεταριοποίηση της πολλά κολακευμένης απ' τον Θατσερισμό μεσαίας τάξης, αυτή είναι πια η «νέα οικονομία»...
Τώρα, αιδημόνως, οι προφήτες του νεοφιλελευθερισμού κατεβαίνουν διακριτικά απ' τους μιναρέδες του μεταμοντερνισμού, της πολιτικής ορθότητας κι όλων των άλλων κλισέ που επί χρόνια μας έριχναν κατακέφαλα. Μαζί τους εξίσου αιδημόνως κατεβαίνουν και οι προδότες της Αριστεράς. (Αν και αυτοί είναι πιο πεισματάρηδες, πολεμούν σαν τα διεθνή βάφεν Ες-Ες πιο φανατικά απ' τα γερμανικά βάφεν Ες-Ες. Κρατάνε τις θέσεις τους με πείσμα, στα ΑΕΙ και στα ΜΜΕ κυρίως, έχουν πολλά να χάσουν.)
Ομως, με το ένα και με το άλλο (κι ώσπου να εννοήσεις, γέρασες) όλα αυτά τα χρόνια ο αμερικανικός τρόπος ζωής μάς κόστισε πολύν θάνατο. Οψόμεθα...
Αλλά είναι τραγικό (και ένας απ' τους λόγους για τους οποίους κλονίζεται και ο δικομματισμός), τώρα που στα μάτια των μαζών έχει αρχίσει να φαίνεται πόσον γυμνός ήταν ο Θατσερισμός, τώρα ακριβώς να τον ενδύεται έως τα άκρα η κυβέρνηση Καραμανλή.
Με τη συνήθη καθυστέρησή της, δεκαετίας-εικοσαετίας, η Ψωροκώσταινα ακολουθεί κατά πόδας τους άλλους κατά διαόλου...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 24.ΙΙΙ.2008 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/03/2008
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ 3
Δευτέρα, Μάρτιος 24, 2008
Οικονομική Υφεση - Παγκόσμια Κρίση (Links Γ')
Αλαν Γκρήνσπαν (πρώην Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ): «Η σημερινή οικονομική κρίση στις ΗΠΑ θα θεωρηθεί μάλλον η σοβαρότερη από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου»...
Είναι μάλλον βέβαιον ότι μετά είκοσι έτη, ζούμε πλέον το τέλος του Θατσερισμού.
Αποδεικνύεται την τελευταία πενταετία ότι η περίφημη ικανότητα της αγοράς για αυτορρύθμιση (και μάλιστα για αυτοδιόρθωση) δεν ήταν παρά το πέρασμα από τη μία κρίση στην άλλη· με την ομοιοπαθητική της ίασης όχι μόνον να μη λειτουργεί, αλλά αντιθέτως, απωθώντας τις συνέπειες της μιας κρίσης στις συνιστώσες της επόμενης, να καταλήγει σε έναν γιγαντισμό της παθολογίας του συστήματος ανυπόφορον. Το σύστημα είναι πλέον ένα ζόμπι που δεν μπορεί να υποφέρει τον εαυτόν του.
Στρέφεται τώρα απελπισμένο, προς κάποιαν ανακούφιση, στο κράτος, το οποίο στο μεταξύ έχει αποψιλώσει...
... κι αρχίζει να προσεύχεται στον Κέυνς (ενώ μέσα του τρέμει τον Μαρξ).
Οσο για τους προφήτες του νεοφιλελευθερισμού, που με τόσον αίμα (πάνω στο κεφάλι τους και) στα χέρια τους, έγραφαν τόσα χρόνια τις ωδές τους προς τη νέαν εποχή, τώρα τους βλέπουμε να σκούζουν ότι δεν φταίει ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά το ότι ποτέ δεν... εφαρμόσθηκε σωστά! Οτι δηλαδή
ουδέποτε το θηρίο αφέθηκε τελείως ελεύθερο κι αν στο μεταξύ έφαγε τον μισόν πλανήτη φταίει που ήταν ολίγον δεμένο. Αλλοιώς διά της αυτορρυθμίσεως (ου μην
και της αυτοδιορθώσεως) θα τον είχε φάει όλον, δεν θα ετίθετο θέμα, δεν θα είχε μείνει κανείς για να γκρινιάζει.
*****
Με έναν οικτρό αλλά και ειρωνικόν τρόπο θυμίζει ο θρήνος των νεοφιλελεύθερων την απολογητική των «οπαδών» του κομμουνισμού όταν έλεγαν (το ίδιο ακριβώς που ισχυρίζονταν και οι εχθροί του): καλή η θεωρία, αλλά στην πράξη απέτυχε...
(σημείωση: ο σταλινισμός απέτυχε, όχι ο σοσιαλισμός -για αυτό και χρησιμοποίησα τη λέξη «οπαδοί»- αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Πάντως υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής μεταξύ νεοφιλελεύθερων και σταλινικών: η χυδαία αντίληψή τους για την οικονομία. Από κει και μετά ο δογματισμός είναι αναπόφευκτος.
.........................................................................
Αν πολιτική είναι η διαχείριση των φαινομένων που παράγουν οι οικονομικές σχέσεις σε μια κοινωνία, αναλόγως του συσχετισμού των τάξεων μέσα σε ένα κράτος, εν σχέσει με το διεθνές περιβάλλον του
τότε η αποθέωση της οικονομίας (είτε από τους νεοφιλελεύθερους, είτε από τους κρατιστές) οδηγεί σε μια θρησκειολογική (μάλιστα σωτηριολογική) αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Ο δογματισμός αυτός είναι ως εκ της φύσεώς του αντιδραστικός, είτε εκφράζεται με τον ιμπεριαλισμό του καταπιεστή, είτε με τον φονταμενταλισμό των θυμάτων του.
Κι έτσι σε αυτήν την εικοσαετία του -βασιλιά- νεοφιλελευθερισμού
πολύς πλανήτης φαγώθηκε, πολύς πόλεμος επεκράτησε, πολύ φτώχεια απλώθηκε, πολύς πλούτος συγκεντρώθηκε. Αυτό έγινε κατορθωτό με πολλή τηλεόραση, ικανή κρατική τρομοκρατία, με τον ευνουχισμό (και αυτοευνουχισμό) των διανοουμένων, με την κυριαρχία, μέσω των ΜΜΕ, πολλών νέων «κατά συνθήκην ψευδών». Αποτέλεσμα: η απαξίωση της εργασίας, ο αποχαιρετισμός στο 8ωρο (κι όλες τις δυνατότητες που παρείχε στον βίο), η απίσχνανση των ασφαλιστικών συστημάτων, η απαλλοτρίωση της εκπαίδευσης, η εφ' όρου ζωής χρέωση των νοικοκυριών στις Τράπεζες, η πολιτισμική οπισθοδρόμηση.
***
Φτωχότεροι, χρεωμένοι (κι εν πολλοίς χαζοκουτιασμένοι) οι παλιοί, κι απελπισμένοι οι νέοι. Πλην πλουσίων όλο και περισσότερη προλεταριοποίηση της πολλά κολακευμένης απ' τον Θατσερισμό μεσαίας τάξης, αυτή είναι πια η «νέα οικονομία»...
Τώρα, αιδημόνως, οι προφήτες του νεοφιλελευθερισμού κατεβαίνουν διακριτικά απ' τους μιναρέδες του μεταμοντερνισμού, της πολιτικής ορθότητας κι όλων των άλλων κλισέ που επί χρόνια μας έριχναν κατακέφαλα. Μαζί τους εξίσου αιδημόνως κατεβαίνουν και οι προδότες της Αριστεράς. (Αν και αυτοί είναι πιο πεισματάρηδες, πολεμούν σαν τα διεθνή βάφεν Ες-Ες πιο φανατικά απ' τα γερμανικά βάφεν Ες-Ες. Κρατάνε τις θέσεις τους με πείσμα, στα ΑΕΙ και στα ΜΜΕ κυρίως, έχουν πολλά να χάσουν.)
Ομως, με το ένα και με το άλλο (κι ώσπου να εννοήσεις, γέρασες) όλα αυτά τα χρόνια ο αμερικανικός τρόπος ζωής μάς κόστισε πολύν θάνατο. Οψόμεθα...
Αλλά είναι τραγικό (και ένας απ' τους λόγους για τους οποίους κλονίζεται και ο δικομματισμός), τώρα που στα μάτια των μαζών έχει αρχίσει να φαίνεται πόσον γυμνός ήταν ο Θατσερισμός, τώρα ακριβώς να τον ενδύεται έως τα άκρα η κυβέρνηση Καραμανλή.
Με τη συνήθη καθυστέρησή της, δεκαετίας-εικοσαετίας, η Ψωροκώσταινα ακολουθεί κατά πόδας τους άλλους κατά διαόλου...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 24.ΙΙΙ.2008 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/03/2008
Οικονομική Υφεση - Παγκόσμια Κρίση (Links Γ')
Αλαν Γκρήνσπαν (πρώην Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ): «Η σημερινή οικονομική κρίση στις ΗΠΑ θα θεωρηθεί μάλλον η σοβαρότερη από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου»...
Είναι μάλλον βέβαιον ότι μετά είκοσι έτη, ζούμε πλέον το τέλος του Θατσερισμού.
Αποδεικνύεται την τελευταία πενταετία ότι η περίφημη ικανότητα της αγοράς για αυτορρύθμιση (και μάλιστα για αυτοδιόρθωση) δεν ήταν παρά το πέρασμα από τη μία κρίση στην άλλη· με την ομοιοπαθητική της ίασης όχι μόνον να μη λειτουργεί, αλλά αντιθέτως, απωθώντας τις συνέπειες της μιας κρίσης στις συνιστώσες της επόμενης, να καταλήγει σε έναν γιγαντισμό της παθολογίας του συστήματος ανυπόφορον. Το σύστημα είναι πλέον ένα ζόμπι που δεν μπορεί να υποφέρει τον εαυτόν του.
Στρέφεται τώρα απελπισμένο, προς κάποιαν ανακούφιση, στο κράτος, το οποίο στο μεταξύ έχει αποψιλώσει...
... κι αρχίζει να προσεύχεται στον Κέυνς (ενώ μέσα του τρέμει τον Μαρξ).
Οσο για τους προφήτες του νεοφιλελευθερισμού, που με τόσον αίμα (πάνω στο κεφάλι τους και) στα χέρια τους, έγραφαν τόσα χρόνια τις ωδές τους προς τη νέαν εποχή, τώρα τους βλέπουμε να σκούζουν ότι δεν φταίει ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά το ότι ποτέ δεν... εφαρμόσθηκε σωστά! Οτι δηλαδή
ουδέποτε το θηρίο αφέθηκε τελείως ελεύθερο κι αν στο μεταξύ έφαγε τον μισόν πλανήτη φταίει που ήταν ολίγον δεμένο. Αλλοιώς διά της αυτορρυθμίσεως (ου μην
και της αυτοδιορθώσεως) θα τον είχε φάει όλον, δεν θα ετίθετο θέμα, δεν θα είχε μείνει κανείς για να γκρινιάζει.
*****
Με έναν οικτρό αλλά και ειρωνικόν τρόπο θυμίζει ο θρήνος των νεοφιλελεύθερων την απολογητική των «οπαδών» του κομμουνισμού όταν έλεγαν (το ίδιο ακριβώς που ισχυρίζονταν και οι εχθροί του): καλή η θεωρία, αλλά στην πράξη απέτυχε...
(σημείωση: ο σταλινισμός απέτυχε, όχι ο σοσιαλισμός -για αυτό και χρησιμοποίησα τη λέξη «οπαδοί»- αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Πάντως υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής μεταξύ νεοφιλελεύθερων και σταλινικών: η χυδαία αντίληψή τους για την οικονομία. Από κει και μετά ο δογματισμός είναι αναπόφευκτος.
.........................................................................
Αν πολιτική είναι η διαχείριση των φαινομένων που παράγουν οι οικονομικές σχέσεις σε μια κοινωνία, αναλόγως του συσχετισμού των τάξεων μέσα σε ένα κράτος, εν σχέσει με το διεθνές περιβάλλον του
τότε η αποθέωση της οικονομίας (είτε από τους νεοφιλελεύθερους, είτε από τους κρατιστές) οδηγεί σε μια θρησκειολογική (μάλιστα σωτηριολογική) αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Ο δογματισμός αυτός είναι ως εκ της φύσεώς του αντιδραστικός, είτε εκφράζεται με τον ιμπεριαλισμό του καταπιεστή, είτε με τον φονταμενταλισμό των θυμάτων του.
Κι έτσι σε αυτήν την εικοσαετία του -βασιλιά- νεοφιλελευθερισμού
πολύς πλανήτης φαγώθηκε, πολύς πόλεμος επεκράτησε, πολύ φτώχεια απλώθηκε, πολύς πλούτος συγκεντρώθηκε. Αυτό έγινε κατορθωτό με πολλή τηλεόραση, ικανή κρατική τρομοκρατία, με τον ευνουχισμό (και αυτοευνουχισμό) των διανοουμένων, με την κυριαρχία, μέσω των ΜΜΕ, πολλών νέων «κατά συνθήκην ψευδών». Αποτέλεσμα: η απαξίωση της εργασίας, ο αποχαιρετισμός στο 8ωρο (κι όλες τις δυνατότητες που παρείχε στον βίο), η απίσχνανση των ασφαλιστικών συστημάτων, η απαλλοτρίωση της εκπαίδευσης, η εφ' όρου ζωής χρέωση των νοικοκυριών στις Τράπεζες, η πολιτισμική οπισθοδρόμηση.
***
Φτωχότεροι, χρεωμένοι (κι εν πολλοίς χαζοκουτιασμένοι) οι παλιοί, κι απελπισμένοι οι νέοι. Πλην πλουσίων όλο και περισσότερη προλεταριοποίηση της πολλά κολακευμένης απ' τον Θατσερισμό μεσαίας τάξης, αυτή είναι πια η «νέα οικονομία»...
Τώρα, αιδημόνως, οι προφήτες του νεοφιλελευθερισμού κατεβαίνουν διακριτικά απ' τους μιναρέδες του μεταμοντερνισμού, της πολιτικής ορθότητας κι όλων των άλλων κλισέ που επί χρόνια μας έριχναν κατακέφαλα. Μαζί τους εξίσου αιδημόνως κατεβαίνουν και οι προδότες της Αριστεράς. (Αν και αυτοί είναι πιο πεισματάρηδες, πολεμούν σαν τα διεθνή βάφεν Ες-Ες πιο φανατικά απ' τα γερμανικά βάφεν Ες-Ες. Κρατάνε τις θέσεις τους με πείσμα, στα ΑΕΙ και στα ΜΜΕ κυρίως, έχουν πολλά να χάσουν.)
Ομως, με το ένα και με το άλλο (κι ώσπου να εννοήσεις, γέρασες) όλα αυτά τα χρόνια ο αμερικανικός τρόπος ζωής μάς κόστισε πολύν θάνατο. Οψόμεθα...
Αλλά είναι τραγικό (και ένας απ' τους λόγους για τους οποίους κλονίζεται και ο δικομματισμός), τώρα που στα μάτια των μαζών έχει αρχίσει να φαίνεται πόσον γυμνός ήταν ο Θατσερισμός, τώρα ακριβώς να τον ενδύεται έως τα άκρα η κυβέρνηση Καραμανλή.
Με τη συνήθη καθυστέρησή της, δεκαετίας-εικοσαετίας, η Ψωροκώσταινα ακολουθεί κατά πόδας τους άλλους κατά διαόλου...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 24.ΙΙΙ.2008 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/03/2008
ΤΣΑΒΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ
Τσάβες: "Πλήρης" η παγκόσμια κρίση
Αποστολή| Εκτύπωση | 02/10/2008 | ΑΠΕ
H κρίση στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα "ξεπερνά την οικονομία", δηλώνει ο πρόεδρος Τσάβες.Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες δήλωσε χθες Τετάρτη ότι η τρέχουσα διεθνής οικονομική κρίση ξεπερνά την οικονομία κι αποτελεί μια "πραγματική απειλή για τον κόσμο".
"Η παγκόσμια κρίση είναι πλήρης, διότι δεν είναι απλώς οικονομική, είναι πολιτική, είναι ηθική, περιβαλλοντική, σχετίζεται με τα τρόφιμα, σχετίζεται με την ενέργεια. Η κρίση αυτή μοιάζει να είναι μια κρίση που κανείς δε θέλει, μια τέλεια κρίση, της οποίας όλες οι συνιστώσες ενώνονται και αποτελούν μια πραγματική απειλή για τον κόσμο", δήλωσε ο Τσάβες. Αργότερα χθες, έστειλε ένα μήνυμα "αλληλεγγύης στο λαό των Ηνωμένων Πολιτειών", που αποκάλεσε "αδελφό".
Μιλώντας σε συγκέντρωση στη νήσο Μαργαρίτα της Βενεζουέλας, ο Τσάβες είπε ότι στέλνει "το αίσθημα αλληλεγγύης μας στο λαό των Ηνωμένων Πολιτειών που περνά μια πολύ δύσκολη κατάσταση", συμπληρώνοντας, κάνοντας μια ειρωνική αναφορά στον πρόεδρο Μπους, ότι "και, επιπλέον, δεν έχει κυβέρνηση".
Ο Τσάβες είπε πως ελπίζει ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ να κινηθεί στην κατεύθυνση "της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης".
"Το ναυάγιο των Ηνωμένων Πολιτειών θα βλάψει σοβαρά τον κόσμο, αλλά η Βενεζουέλα ήδη υπέστη τις συνέπειες που της αναλογούσαν. Η Βενεζουέλα ήδη βούλιαξε. Τώρα είμαστε σίγουροι ότι ο λαός των ΗΠΑ θα ξέρει πώς να πάει τη χώρα του εμπρός", είπε ο Τσάβες.
Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας σημείωσε ακόμη ότι εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ έχουν χάσει τα σπίτια τους και μερικοί κοιμούνται στα αυτοκίνητά τους διότι "καπιταλιστές τραπεζίτες υπό την προστασία της κυβέρνησης" τους τα πήραν.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ 2
Δυσκολίες αλά ισλανδικάδημοσιεύτηκε χθες από anonymous
Η Ισλανδία και το οικονομικό της θαύμα παρέμεναν μέχρι πρότινος μυστήριο για τους περισσότερους από μας
Ήταν ιδιαίτερα ήρεμος την περασμένη εβδομάδα ο εμπορικότερος δρόμος του Ρέκιαβικ. Οι περαστικοί κοιτούσαν τις βιτρίνες των καταστημάτων, αλλά δεν αγόραζαν.
Κι είχαν, φυσικά, τους λόγους τους: τα επιτόκια έχουν φτάσει τώρα το 15,5% και ο πληθωρισμός το 14%. Οι καιροί είναι, σίγουρα, δύσκολοι ...
Την περασμένη Δευτέρα, η κυβέρνηση της Ισλανδίας έθεσε υπό τον έλεγχό της την Glitnir, την τρίτη σε μέγεθος τράπεζα της χώρας: "Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας", λέει μια κυρία στον ανταποκριτή του BBC, έξω από ένα χαρτοπωλείο. "Ξυπνήσαμε το πρωί και μάθαμε τα νέα για την εθνικοποίηση της Glitnir. Κανείς δεν πίστευε πως ήταν τόσο άσχημη η κατάσταση."
Ένας ηλικιωμένος κύριος, που ακούει τη συζήτηση, παρεμβαίνει: "Αποταμίευα κάποια χρήματα για τη σύνταξή μου. Δεν είχα λογαριασμό στην Glitnir, αλλά νομίζω πως κι οι άλλες τράπεζες δεν τα πάνε καλύτερα. Κι αυτό θα επηρεάσει το βιοτικό μου επίπεδο."
Δεν έχει άδικο: όπως υπολογίζεται, το κόστος της εξαγοράς της Glitnir είναι, πολύ απλά, σχεδόν 3.000 ευρώ για κάθε Ισλανδό.
Κι έπεται μάλλον συνέχεια: δύο εταιρείες αξιολόγησης, η Standard & Poor's και η Fitch, υποβάθμισαν την περασμένη εβδομάδα την πιστοληπτική ικανότητα όλων των ισλανδικών τραπεζών.
Ο Ισλανδός πρωθυπουργός, Γκέιρ Χάαρντε, μιλώντας την Πέμπτη στη Βουλή, προειδοποίησε πως η εξαγορά της Glitnir δεν θα θέσει τέλος στην τραπεζική κρίση της χώρας, ενώ, σύμφωνα με δημοσιεύματα τοπικών εφημερίδων, ο διοικητής της κεντρικής τραπέζης της Ισλανδίας απηύθυνε έκκληση για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας για την αντιμετώπιση της κρίσης-για πρώτη φορά από το 1939!..
Τα πράγματα είναι, σίγουρα, πολύ σοβαρά για μια χώρα περίπου τριακοσίων χιλιάδων κατοίκων που, αν και δεν έχει άλλο φυσικό πόρο, πέρα από ψάρια και άφθονη υδροηλεκτρική και γεωθερμική ενέργεια, είναι μία από τις πλουσιότερες του κόσμου. Το ακαθάριστο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι περίπου 46.320 δολάρια το χρόνο, δηλ. πολύ υψηλότερο απ'αυτό των Γερμανών, των Ιταλών, των Βρετανών ή των Γάλλων.
Η Ισλανδία και το οικονομικό της θαύμα παρέμεναν μέχρι πρότινος μυστήριο για τους περισσότερους από μας. Όχι πλέον: η χώρα αυτή, έχοντας τα υψηλότερα επιτόκια στην Ευρώπη, προσήλκυε το ενδιαφέρον των επενδυτών από ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν ο αγαπημένος προορισμός για συναλλαγές "carry trades", όπως λέγεται ο δανεισμός σε νομίσματα χαμηλής απόδοσης, όπως το γεν, και η τοποθέτηση των κεφαλαίων σε αξίες υψηλότερης απόδοσης.
Αυτό το "αρμπιτράζ", η κερδοσκοπία δηλ. με συναλλαγές σε ξένα νομίσματα, κράτησε χρόνια κι όλοι ήταν ευχαριστημένοι ώσπου έσκασε η πιστωτική φούσκα κι άρχισαν όλοι να πονάνε.
Πονάει, δε, ιδιαίτερα την Ισλανδία: η κορώνα είχε χάσει μέχρι την Παρασκευή το 1/5 της αξίας της έναντι του δολαρίου. Και πολλοί αναλυτές αμφιβάλλουν αν η Ισλανδία μπορεί να σώσει τις άλλες τράπεζές της, που έχουν επίσης προβλήματα. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Ισλανδίας ανέρχεται σε 20 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά οι μεγάλες τράπεζές της έχουν δανεισθεί κάπου 120 δισεκατομμύρια δολάρια σε ξένα συναλλάγματα.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τώρα τα συνδικάτα να φέρουν πίσω στη χώρα ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων που τα ασφαλιστικά τους ταμεία έχουν επενδύσει στο εξωτερικό και, για να σταθεροποιηθεί η οικονομία, ζητεί επίσης από τα συνδικάτα να δείξουν αυτοσυγκράτηση όσον αφορά τις μισθολογικές διεκδικήσεις, παρά το γεγονός ότι ο πληθωρισμός φτάνει τώρα το 14%. Τα συνδικάτα, ως αντάλλαγμα, θέλουν να ζητήσει η χώρα να ενταχθεί στο ευρώ.
Η Ισλανδία επί δεκαετίες έλεγε "όχι" στην ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως έχουν αλλάξει τα πράγματα τώρα: δημοσκόπηση που έγινε τον Απρίλιο έδειξε πως για πρώτη φορά τα "ναι" στην ένταξη της Ισλανδίας στην Κοινότητα είναι περισσότερα από τα "όχι", ενώ σύμφωνα με δημοσκόπηση που έγινε τον Ιανουάριο από το Εμπορικό Επιμελητήριο, το 63% των Ισλανδών προτιμά κάποιο άλλο νόμισμα από την κορώνα.
http://www.skai.gr/
Η Ισλανδία και το οικονομικό της θαύμα παρέμεναν μέχρι πρότινος μυστήριο για τους περισσότερους από μας
Ήταν ιδιαίτερα ήρεμος την περασμένη εβδομάδα ο εμπορικότερος δρόμος του Ρέκιαβικ. Οι περαστικοί κοιτούσαν τις βιτρίνες των καταστημάτων, αλλά δεν αγόραζαν.
Κι είχαν, φυσικά, τους λόγους τους: τα επιτόκια έχουν φτάσει τώρα το 15,5% και ο πληθωρισμός το 14%. Οι καιροί είναι, σίγουρα, δύσκολοι ...
Την περασμένη Δευτέρα, η κυβέρνηση της Ισλανδίας έθεσε υπό τον έλεγχό της την Glitnir, την τρίτη σε μέγεθος τράπεζα της χώρας: "Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας", λέει μια κυρία στον ανταποκριτή του BBC, έξω από ένα χαρτοπωλείο. "Ξυπνήσαμε το πρωί και μάθαμε τα νέα για την εθνικοποίηση της Glitnir. Κανείς δεν πίστευε πως ήταν τόσο άσχημη η κατάσταση."
Ένας ηλικιωμένος κύριος, που ακούει τη συζήτηση, παρεμβαίνει: "Αποταμίευα κάποια χρήματα για τη σύνταξή μου. Δεν είχα λογαριασμό στην Glitnir, αλλά νομίζω πως κι οι άλλες τράπεζες δεν τα πάνε καλύτερα. Κι αυτό θα επηρεάσει το βιοτικό μου επίπεδο."
Δεν έχει άδικο: όπως υπολογίζεται, το κόστος της εξαγοράς της Glitnir είναι, πολύ απλά, σχεδόν 3.000 ευρώ για κάθε Ισλανδό.
Κι έπεται μάλλον συνέχεια: δύο εταιρείες αξιολόγησης, η Standard & Poor's και η Fitch, υποβάθμισαν την περασμένη εβδομάδα την πιστοληπτική ικανότητα όλων των ισλανδικών τραπεζών.
Ο Ισλανδός πρωθυπουργός, Γκέιρ Χάαρντε, μιλώντας την Πέμπτη στη Βουλή, προειδοποίησε πως η εξαγορά της Glitnir δεν θα θέσει τέλος στην τραπεζική κρίση της χώρας, ενώ, σύμφωνα με δημοσιεύματα τοπικών εφημερίδων, ο διοικητής της κεντρικής τραπέζης της Ισλανδίας απηύθυνε έκκληση για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας για την αντιμετώπιση της κρίσης-για πρώτη φορά από το 1939!..
Τα πράγματα είναι, σίγουρα, πολύ σοβαρά για μια χώρα περίπου τριακοσίων χιλιάδων κατοίκων που, αν και δεν έχει άλλο φυσικό πόρο, πέρα από ψάρια και άφθονη υδροηλεκτρική και γεωθερμική ενέργεια, είναι μία από τις πλουσιότερες του κόσμου. Το ακαθάριστο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι περίπου 46.320 δολάρια το χρόνο, δηλ. πολύ υψηλότερο απ'αυτό των Γερμανών, των Ιταλών, των Βρετανών ή των Γάλλων.
Η Ισλανδία και το οικονομικό της θαύμα παρέμεναν μέχρι πρότινος μυστήριο για τους περισσότερους από μας. Όχι πλέον: η χώρα αυτή, έχοντας τα υψηλότερα επιτόκια στην Ευρώπη, προσήλκυε το ενδιαφέρον των επενδυτών από ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν ο αγαπημένος προορισμός για συναλλαγές "carry trades", όπως λέγεται ο δανεισμός σε νομίσματα χαμηλής απόδοσης, όπως το γεν, και η τοποθέτηση των κεφαλαίων σε αξίες υψηλότερης απόδοσης.
Αυτό το "αρμπιτράζ", η κερδοσκοπία δηλ. με συναλλαγές σε ξένα νομίσματα, κράτησε χρόνια κι όλοι ήταν ευχαριστημένοι ώσπου έσκασε η πιστωτική φούσκα κι άρχισαν όλοι να πονάνε.
Πονάει, δε, ιδιαίτερα την Ισλανδία: η κορώνα είχε χάσει μέχρι την Παρασκευή το 1/5 της αξίας της έναντι του δολαρίου. Και πολλοί αναλυτές αμφιβάλλουν αν η Ισλανδία μπορεί να σώσει τις άλλες τράπεζές της, που έχουν επίσης προβλήματα. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Ισλανδίας ανέρχεται σε 20 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά οι μεγάλες τράπεζές της έχουν δανεισθεί κάπου 120 δισεκατομμύρια δολάρια σε ξένα συναλλάγματα.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τώρα τα συνδικάτα να φέρουν πίσω στη χώρα ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων που τα ασφαλιστικά τους ταμεία έχουν επενδύσει στο εξωτερικό και, για να σταθεροποιηθεί η οικονομία, ζητεί επίσης από τα συνδικάτα να δείξουν αυτοσυγκράτηση όσον αφορά τις μισθολογικές διεκδικήσεις, παρά το γεγονός ότι ο πληθωρισμός φτάνει τώρα το 14%. Τα συνδικάτα, ως αντάλλαγμα, θέλουν να ζητήσει η χώρα να ενταχθεί στο ευρώ.
Η Ισλανδία επί δεκαετίες έλεγε "όχι" στην ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως έχουν αλλάξει τα πράγματα τώρα: δημοσκόπηση που έγινε τον Απρίλιο έδειξε πως για πρώτη φορά τα "ναι" στην ένταξη της Ισλανδίας στην Κοινότητα είναι περισσότερα από τα "όχι", ενώ σύμφωνα με δημοσκόπηση που έγινε τον Ιανουάριο από το Εμπορικό Επιμελητήριο, το 63% των Ισλανδών προτιμά κάποιο άλλο νόμισμα από την κορώνα.
http://www.skai.gr/
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ
Η Παγκόσμια Κρίση - του Μισέλ Τσοσουντόφσκιδημοσιεύτηκε August 30 από anonymous
Τροφή, Νερό και Καύσιμα: Τρία απαραίτητα στοιχεία της ζωής σε κίνδυνο
Οι ζαχαρωμένες σφαίρες της ελεύθερης αγοράς σκοτώνουν τα παιδιά μας. Πρόκειται για προμελετημένη δολοφονία. Είναι ενορχηστρωμένη ως ιδιότυπη, ξεπερασμένη μόδα στα κομπιούτερ διαπραγμάτευσης των χρηματιστηρίων της Νέας Υόρκης και του Σικάγου, όπου αποφασίζονται οι διεθνείς τιμές του ρυζιού, του σιταριού και του καλαμποκιού. Οι άνθρωποι σε διαφορετικές γωνιές του κόσμου "φτωχοποιούνται" συστηματικά ως αποτέλεσμα των μηχανισμών της διεθνούς αγοράς. Ένας ελάχιστος αριθμός οικονομικών ινστιτούτων και πολυεθνικών μπορούν να καθορίζουν, μέσα από την αθέμιτη εκμετάλλευση της αγοράς, το όριο ποιότητας της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων.
Βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι της πιο σοβαρής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης της σύγχρονης ιστορίας. Η διαδικασία της παγκόσμιας φτωχοποίησης που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με την κρίση του χρέους έχει φτάσει σε οριακό σημείο, και οδηγεί πλέον στο ξέσπασμα λιμών σε στρατηγικές περιοχές του αναπτυσσόμενου κόσμου. Υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που οδηγούν στην οικονομική κρίση: χρηματιστηριακές αγορές, υποχώρηση της παγκόσμιας παραγωγής, κατάρρευση του δημόσιου τομέα της οικονομίας, γρήγορη ανάπτυξη της κερδοφόρας "πολεμικής οικονομίας". Αυτό που σπάνια αναφέρεται στις αναλύσεις, είναι το πώς η παγκόσμια οικονομική αναδιάρθρωση βιαίως φαλκιδεύει τρία βασικά στοιχεία της ζωής: την τροφή, το νερό και τα καύσιμα. […]
Οι κυβερνήσεις τόσο στις ανεπτυγμένες όσο και στις αναπτυσσόμενες χώρες έχουν πλέον εγκαταλείψει τον ιστορικό τους ρόλο του ελέγχου με οικονομικά εργαλεία των μεταβλητών της οικονομίας και της διασφάλισης ενός μίνιμουμ επιπέδου διαβίωσης για τους πολίτες. Έτσι, σε πολλά σημεία του πλανήτη δημιουργήθηκαν κινήματα ενάντια στις απότομες διακυμάνσεις των τιμών των τροφίμων και της βενζίνης. Οι όροι υπήρξαν ιδιαίτερα κρίσιμοι σε Αϊτή, Νικαράγουα, Γουατεμάλα, Ινδία, Μπανγκλαντές. Στην Σομαλία δε, όπως και στην Αιθιοπία μόλις εφέτος, οι διακυμάνσεις στις τιμές των τροφίμων προκάλεσαν την έξαρση μαζικών λιμών στους κατοίκους.
Απελευθέρωση
Για να κατανοήσουμε την κρίση αυτής, πρέπει να εντρυφήσουμε σε συγκεκριμένους όρους. Όπως είπαμε, η παροχή τροφής, νερού και καυσίμων δεν φαίνεται να είναι πλέον το αντικείμενο κυβερνητικών ή διακυβερνητικών παρεμβάσεων με απώτερο σκοπό την ελάφρυνση της φτώχειας και την αποτροπή ξεσπάσματος λιμών. Η μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων καθορίζεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των επιχειρηματικών συμβουλίων ως κομμάτι μιας κερδοφόρας ατζέντας. Και επειδή αυτοί οι ισχυροί παράγοντες δρουν φαινομενικά πίσω από αόρατους μηχανισμούς αγοράς, οι καταστρεπτικές κοινωνικές επιδράσεις από τη διακύμανση των τιμών των τροφίμων, του νερού και των καυσίμων εμφανίζονται ως αποτέλεσμα ελλιπούς ανεφοδιασμού της αγοράς και υψηλών σκοπιμοτήτων.
Η φύση της διεθνούς οικονομικής & κοινωνικής κρίσης
Σκοπίμως ασαφείς είναι και οι αναφορές των επίσημων ΜΜΕ, σύμφωνα με τις οποίες η διατροφική και η πετρελαϊκή κρίση είναι αποτέλεσμα κερδοσκοπικών χειρισμών στην αξία των αγορών. Ωστόσο, πρέπει να πούμε ότι δεν είμαστε αντιμέτωποι με μεμονωμένες και διαχειρίσιμες επιμέρους κρίσεις, αλλά με μια παγκόσμια διαδικασία πλήρους οικονομικής και κοινωνικής αναδιάρθρωσης. Στην καρδιά της διατροφικής κρίσης βρίσκεται η ανεξέλεγκτη άνοδος των τιμών βασικών πρώτων υλών διατροφής που συνδέονται άμεσα με τη δραματική αύξηση των τιμών των καυσίμων. Την ίδια στιγμή, η τιμή του νερού –βασικού συστατικού για τη γεωργική και βιομηχανική παραγωγή, την κοινωνική διάρθρωση, τη δημόσια υγεία και την οικογενειακή κατανάλωση– έχει εκτιναχθεί βιαίως, ως αποτέλεσμα του διεθνούς καπιταλιστικού κινήματος για την ιδιωτικοποίηση των εναπομεινάντων φυσικών πόρων νερού.
Είμαστε αντιμέτωποι με μια σημαντική οικονομική και κοινωνική βίαιη ανακατάταξη, μια πρωτοφανή διεθνή κρίση, που χαρακτηρίζεται από την "τριγωνική" σχέση μεταξύ των αγαθών του νερού, των τροφίμων και των καυσίμων: τρεις θεμελιώδεις μεταβολές που, συνδυασμένες, επηρεάζουν την ουσία της ανθρώπινης βιωσιμότητας. Επιπλέον, γίνεται αισθητή μια παγκόσμια κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου, που θυμίζει συνθήκες πολέμου. Βέβαια, ο συνεχιζόμενος πόλεμος στη Μέση Ανατολή έχει άμεση σχέση με τον έλεγχο των αποθεμάτων πετρελαίου και νερού. Ποιοι είναι όμως οι διεθνείς "θιασώτες" που διαχειρίζονται εν κρυπτώ τις τύχες του κόσμου; Αυτοί είναι:
οι ενορχηστρωτές της Wall Street, των τραπεζών, των τιμών των κατοικιών, συμπεριλαμβανομένων των θεσμικών σπεκουλαδόρων που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των τιμών
οι βρετανοαμερικανικοί γίγαντες της πετρελαϊκής αγοράς, BP, Exxon-Mobil, Chevron-Texaco, Royal Dutch Shell
οι αγροτικές/βιοτεχνολογικές κοινοπραξίες, που έχουν αναλάβει τα "πνευματικά" δικαιώματα των εσόδων από τις καλλιέργειες σιτηρών. Είναι οι ίδιες εταιρείες που λυμαίνονται τα χρηματιστήρια εμπορευμάτων της Νέας Υόρκης και του Σικάγου
οι εταιρείες νερού (Suez, Veolia, Bechtel United Utilities), υπεύθυνες για την πολιτική ιδιωτικοποίησης των υδάτινων πόρων
η στρατιωτικοβιομηχανική κοινοπραξία ΗΠΑ-Βρετανίας (Lockheed Martin, Raytheon, Northrop Grunman, Boeing, General Dyna-mics, BAES κ.λπ.), τα συμφέροντα της οποίας βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με αυτά των πετρελαϊκών εταιριών και της Wall Street.
Η κρίση στην αγορά πετρελαίου
Η διευρυμένη κρίση που ζούμε στις μέρες μας ξεκίνησε λίγο-πολύ από το πετρέλαιο. Πρέπει να τονιστεί ότι η κίνηση των διεθνών τιμών του "μαύρου χρυσού" στις αγορές της Νέας Υόρκης και του Σικάγου, ουδεμία σχέση έχει με το πραγματικό κόστος παραγωγής-εξόρυξης του πετρελαίου. Η σπειροειδής διακύμανση των τιμών του αργού πετρελαίου δεν είναι αποτέλεσμα έλλειψής του. Έχει υπολογιστεί ότι η πραγματική τιμή του αργού ανά βαρέλι στη Μέση Ανατολή (εκεί βρίσκεται ο κύριος όγκος των παραγωγών κρατών) δεν ξεπερνά τα 15 δολάρια. Με υπολογισμούς Μαΐου 2008, προκύπτει επίσης πως το κόστος εξόρυξης πετρελαίου από τις πλατφόρμες της Alberta, στον Καναδά, βρίσκεται στα 30 δολάρια ανά βαρέλι. [..] Το ζήτημα είναι ότι τα καύσιμα εμπλέκονται με όλα τα μέσα μαζικής παραγωγής σε όλους τους ζωτικούς τομείς της κατασκευής, της γεωργίας και του τριτογενούς τομέα της οικονομίας, αυτού των υπηρεσιών. Η άναρχη διακύμανση των τιμών πετρελαίου έχει συντελέσει –σε αρκετά σημεία του πλανήτη– στην κατάρρευση δεκάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αλλά και στην παράλληλη υποτίμηση και πλήρη "παράλυση" των καναλιών λειτουργίας του εσωτερικού και του διεθνούς εμπορίου. Η εκτίναξη του κόστους της βενζίνης στις αγορές λιανικής οδηγεί σε πλήρη διάλυση των τοπικών οικονομιών, σε αύξηση της συγκεντροποίησης της βιομηχανίας σε χέρια λίγων οικονομικά ισχυρών πολυεθνικών κ.λπ. Παράλληλα, η σπασμωδική διακύμανση των τιμών των καυσίμων επηρεάζει σημαντικά και τις εσωτερικές οικονομίες: τα δημόσια συστήματα μεταφορών, σχολεία και νοσοκομεία, τη βιομηχανία οδικών εμπορευματικών μεταφορών, διεθνούς ναυτιλίας, αεροπλοΐας, τουρισμού, ψυχαγωγίας και τις περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες.
Πληθωρισμός
Η άνοδος στις τιμές των καυσίμων προκαλεί απότομη άνοδο του πληθωρισμού, που οδηγεί στη συμπίεση της πραγματικής αγοραστικής δύναμης και σε μια αναμενόμενη διεθνή υποχώρηση της καταναλωτικής εμπιστοσύνης. Από την κατάσταση αυτή έχουν επηρεαστεί όλες οι τάξεις, ακόμη και η μεσοαστική των ανεπτυγμένων κρατών του κόσμου. Ας κατανοηθεί πως οι βίαιες αυτές οικονομικοκοινωνικές ανακατατάξεις σε διεθνές επίπεδο είναι σκόπιμες. Πλέον, οι έως τώρα δημόσιες και κρατικές οικονομικές πολιτικές ελέγχονται σχεδόν απόλυτα από ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και οφέλη. Η αισχροκέρδεια στις αγορές δεν είναι αντικείμενο των ρυθμιστικών αρχών και πολιτικών. Η οικονομική ύφεση συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας μορφής πλούτου, ενδυναμώνοντας μια χούφτα πολυεθνικών εταιρειών εις βάρος των λαών όλου του κόσμου.
Σύμφωνα με τον Γουίλιαμ Ένγκνταλ: "Το 60% της τιμής των 128 δολαρίων ανά βαρέλι του πετρελαίου προέρχεται από την ακανόνιστη διαπραγμάτευση των συμβολαίων futures (μελλοντικής απόδοσης) από μεγάλα κεφάλαια, τράπεζες και οικονομικά γκρουπ που χρησιμοποιούν το χρηματιστήριο μελλοντικών αξιών του Λονδίνου (ICE) και το NYMEX της Νέας Υόρκης και επιλέγουν τη λύση των χρηματιστηριακών πράξεων στον ειδικό χρόνο των "πωλήσεων εκτός χρηματιστηρίου", ώστε να αποφεύγουν οποιονδήποτε έλεγχο. Οι αμερικανικοί κανονισμοί ορίων διαπραγμάτευσης που έχουν τεθεί από την Επιτροπή Διαπραγμάτευσης Μελλοντικών Συμβολαίων Εμπορευμάτων επιτρέπουν στους εκάστοτε κερδοσκόπους να αγοράζουν μελλοντικά συμβόλαια αργού πετρελαίου στην αγορά του NYMEX, πληρώνοντας μόλις το 6% της αξίας του συμβολαίου. Με τη σημερινή τιμή του αργού, που βρίσκεται στα 128 δολάρια ανά βαρέλι, αυτό σημαίνει πως όποιος αγόραζε futures καλούνταν να πληρώσει μόλις 8 δολάρια για κάθε βαρέλι πετρελαίου, ενώ τα υπόλοιπα 120 δολάρια τα "δανείζεται" εικονικά. Αυτό ωθεί τις τιμές σε εξαιρετικά υψηλά και μη ρεαλιστικά επίπεδα και αντισταθμίζει τις απώλειες των τραπεζών, δημιουργώντας μια σειρά από "καταστροφές" σε βάρος των λαών".
Μεταξύ των κύριων "παικτών" στην κερδοσκοπική αγορά διαπραγμάτευσης του αργού πετρελαίου συγκαταλέγονται οι Goldman Sachs, Morgan Stanley, British Petroleum, ο γαλλικός τραπεζικός κολοσσός Societe Generale, η Bank of America (η μεγαλύτερη αμερικανική τράπεζα) και η ελβετική Mercuria. Η BP ελέγχει το λονδρέζικο Διεθνές Χρηματιστήριο Πετρελαίου (IPE), το οποίο αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αγορές διαπραγμάτευσης ενεργειακών "μελλοντικών αξιών" (futures) και μετοχών. Μεταξύ των δύο μεγαλύτερων μετόχων του IPE είναι οι Goldman Sachs και Morgan Stanley. Σύμφωνα με το γερμανικό Der Spiegel, η Morgan Stanley αποτελεί ένα από τα βασικά ιδρύματα που χειραγωγούν την αγορά IPE. Σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Le Monde, η γαλλική Societe Generale, σε συνδυασμό με την Bank of America και την Deutsche Bank, έχουν εμπλακεί στην επί τούτου διάδοση φημών στην αγορά (μέσω εκθέσεων κ.λπ.) με σκοπό να ωθήσουν –τεχνητά– σε άνοδο τις τιμές του αργού πετρελαίου.
Σπειροειδείς τιμές τροφίμων
Η παγκόσμια διατροφική κρίση χαρακτηρίζεται από σημαντικές εκτινάξεις τιμών βασικών διατροφικών αγαθών, γεγονός που ωθεί σε λιμοκτονία και χρόνιες στερήσεις. Σύμφωνα με τον FAO (Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας), οι τιμές βασικών σιτηρών έχουν αυξηθεί κατά 88% από το Μάρτιο του 2007. Η τιμή του σιταριού έχει αυξηθεί κατά 181% τα τελευταία τρία χρόνια. Η τιμή του ρυζιού έχει αυξηθεί κατά 50% μόλις το τελευταίο τρίμηνο. Η τιμή του ρυζιού έχει τριπλασιαστεί σε διάστημα πενταετίας, από περίπου 600 δολάρια ο τόνος το 2003 σε περισσότερο από 1.800 δολάρια ο τόνος τον Μάιο του 2008. […] Οι αυξήσεις αυτές είναι καταστροφικές για περίπου 2,6 δισεκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, που διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας των 2 δολαρίων ημερησίως και ξοδεύουν το 60%-80% του εισοδήματος αυτού για διατροφικές ανάγκες. Οι κύριοι "παίκτες" που χειραγωγούν την αγορά σιτηρών παγκοσμίως είναι η Cargill και η ADM. Αυτοί οι δύο κολοσσοί ουσιαστικά ελέγχουν ένα τεράστιο μερίδιο της παγκόσμιας αγοράς σιτηρών. Επίσης εμπλέκονται στις κερδοσκοπικές συναλλαγές τίτλων μελλοντικής αξίας (futures) και τίτλων όψεως (options) στις χρηματαγορές του NYMEX και του CBOT (Chicago Board of Trade). Όπως αναφέρεται στην ανάλυση του Greg Muttitt (Control Freaks, Cargill and ADM, The Ecologist, Μάρτιος 2001), "οι μεγαλύτεροι διαχειριστές των σοδειών της GM, οι Cargill, ADM και ο ανταγωνιστής τους Zen Noh, ελέγχουν μεταξύ τους το 81% του συνόλου των εξαγωγών αραβόσιτου και το 65% του συνόλου των εξαγωγών σόγιας παγκοσμίως".
(*) Ο Μισέλ Τσοσουντόφσκι είναι οικονομολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οτάβα (Καναδάς). Το παρόν κείμενο είναι αποσπάσματα άρθρου του, που δημοσιεύθηκε στις 5 Ιουνίου 2008 στο Global Research. Το πλήρες κείμενο θα δημοσιευθεί στο επόμενο τεύχος του περιοδικού "Διάπλους", που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο 2008.
http://www.koel.gr/index.php?option=content&task=view&id=2052
Τροφή, Νερό και Καύσιμα: Τρία απαραίτητα στοιχεία της ζωής σε κίνδυνο
Οι ζαχαρωμένες σφαίρες της ελεύθερης αγοράς σκοτώνουν τα παιδιά μας. Πρόκειται για προμελετημένη δολοφονία. Είναι ενορχηστρωμένη ως ιδιότυπη, ξεπερασμένη μόδα στα κομπιούτερ διαπραγμάτευσης των χρηματιστηρίων της Νέας Υόρκης και του Σικάγου, όπου αποφασίζονται οι διεθνείς τιμές του ρυζιού, του σιταριού και του καλαμποκιού. Οι άνθρωποι σε διαφορετικές γωνιές του κόσμου "φτωχοποιούνται" συστηματικά ως αποτέλεσμα των μηχανισμών της διεθνούς αγοράς. Ένας ελάχιστος αριθμός οικονομικών ινστιτούτων και πολυεθνικών μπορούν να καθορίζουν, μέσα από την αθέμιτη εκμετάλλευση της αγοράς, το όριο ποιότητας της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων.
Βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι της πιο σοβαρής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης της σύγχρονης ιστορίας. Η διαδικασία της παγκόσμιας φτωχοποίησης που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με την κρίση του χρέους έχει φτάσει σε οριακό σημείο, και οδηγεί πλέον στο ξέσπασμα λιμών σε στρατηγικές περιοχές του αναπτυσσόμενου κόσμου. Υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που οδηγούν στην οικονομική κρίση: χρηματιστηριακές αγορές, υποχώρηση της παγκόσμιας παραγωγής, κατάρρευση του δημόσιου τομέα της οικονομίας, γρήγορη ανάπτυξη της κερδοφόρας "πολεμικής οικονομίας". Αυτό που σπάνια αναφέρεται στις αναλύσεις, είναι το πώς η παγκόσμια οικονομική αναδιάρθρωση βιαίως φαλκιδεύει τρία βασικά στοιχεία της ζωής: την τροφή, το νερό και τα καύσιμα. […]
Οι κυβερνήσεις τόσο στις ανεπτυγμένες όσο και στις αναπτυσσόμενες χώρες έχουν πλέον εγκαταλείψει τον ιστορικό τους ρόλο του ελέγχου με οικονομικά εργαλεία των μεταβλητών της οικονομίας και της διασφάλισης ενός μίνιμουμ επιπέδου διαβίωσης για τους πολίτες. Έτσι, σε πολλά σημεία του πλανήτη δημιουργήθηκαν κινήματα ενάντια στις απότομες διακυμάνσεις των τιμών των τροφίμων και της βενζίνης. Οι όροι υπήρξαν ιδιαίτερα κρίσιμοι σε Αϊτή, Νικαράγουα, Γουατεμάλα, Ινδία, Μπανγκλαντές. Στην Σομαλία δε, όπως και στην Αιθιοπία μόλις εφέτος, οι διακυμάνσεις στις τιμές των τροφίμων προκάλεσαν την έξαρση μαζικών λιμών στους κατοίκους.
Απελευθέρωση
Για να κατανοήσουμε την κρίση αυτής, πρέπει να εντρυφήσουμε σε συγκεκριμένους όρους. Όπως είπαμε, η παροχή τροφής, νερού και καυσίμων δεν φαίνεται να είναι πλέον το αντικείμενο κυβερνητικών ή διακυβερνητικών παρεμβάσεων με απώτερο σκοπό την ελάφρυνση της φτώχειας και την αποτροπή ξεσπάσματος λιμών. Η μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων καθορίζεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των επιχειρηματικών συμβουλίων ως κομμάτι μιας κερδοφόρας ατζέντας. Και επειδή αυτοί οι ισχυροί παράγοντες δρουν φαινομενικά πίσω από αόρατους μηχανισμούς αγοράς, οι καταστρεπτικές κοινωνικές επιδράσεις από τη διακύμανση των τιμών των τροφίμων, του νερού και των καυσίμων εμφανίζονται ως αποτέλεσμα ελλιπούς ανεφοδιασμού της αγοράς και υψηλών σκοπιμοτήτων.
Η φύση της διεθνούς οικονομικής & κοινωνικής κρίσης
Σκοπίμως ασαφείς είναι και οι αναφορές των επίσημων ΜΜΕ, σύμφωνα με τις οποίες η διατροφική και η πετρελαϊκή κρίση είναι αποτέλεσμα κερδοσκοπικών χειρισμών στην αξία των αγορών. Ωστόσο, πρέπει να πούμε ότι δεν είμαστε αντιμέτωποι με μεμονωμένες και διαχειρίσιμες επιμέρους κρίσεις, αλλά με μια παγκόσμια διαδικασία πλήρους οικονομικής και κοινωνικής αναδιάρθρωσης. Στην καρδιά της διατροφικής κρίσης βρίσκεται η ανεξέλεγκτη άνοδος των τιμών βασικών πρώτων υλών διατροφής που συνδέονται άμεσα με τη δραματική αύξηση των τιμών των καυσίμων. Την ίδια στιγμή, η τιμή του νερού –βασικού συστατικού για τη γεωργική και βιομηχανική παραγωγή, την κοινωνική διάρθρωση, τη δημόσια υγεία και την οικογενειακή κατανάλωση– έχει εκτιναχθεί βιαίως, ως αποτέλεσμα του διεθνούς καπιταλιστικού κινήματος για την ιδιωτικοποίηση των εναπομεινάντων φυσικών πόρων νερού.
Είμαστε αντιμέτωποι με μια σημαντική οικονομική και κοινωνική βίαιη ανακατάταξη, μια πρωτοφανή διεθνή κρίση, που χαρακτηρίζεται από την "τριγωνική" σχέση μεταξύ των αγαθών του νερού, των τροφίμων και των καυσίμων: τρεις θεμελιώδεις μεταβολές που, συνδυασμένες, επηρεάζουν την ουσία της ανθρώπινης βιωσιμότητας. Επιπλέον, γίνεται αισθητή μια παγκόσμια κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου, που θυμίζει συνθήκες πολέμου. Βέβαια, ο συνεχιζόμενος πόλεμος στη Μέση Ανατολή έχει άμεση σχέση με τον έλεγχο των αποθεμάτων πετρελαίου και νερού. Ποιοι είναι όμως οι διεθνείς "θιασώτες" που διαχειρίζονται εν κρυπτώ τις τύχες του κόσμου; Αυτοί είναι:
οι ενορχηστρωτές της Wall Street, των τραπεζών, των τιμών των κατοικιών, συμπεριλαμβανομένων των θεσμικών σπεκουλαδόρων που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των τιμών
οι βρετανοαμερικανικοί γίγαντες της πετρελαϊκής αγοράς, BP, Exxon-Mobil, Chevron-Texaco, Royal Dutch Shell
οι αγροτικές/βιοτεχνολογικές κοινοπραξίες, που έχουν αναλάβει τα "πνευματικά" δικαιώματα των εσόδων από τις καλλιέργειες σιτηρών. Είναι οι ίδιες εταιρείες που λυμαίνονται τα χρηματιστήρια εμπορευμάτων της Νέας Υόρκης και του Σικάγου
οι εταιρείες νερού (Suez, Veolia, Bechtel United Utilities), υπεύθυνες για την πολιτική ιδιωτικοποίησης των υδάτινων πόρων
η στρατιωτικοβιομηχανική κοινοπραξία ΗΠΑ-Βρετανίας (Lockheed Martin, Raytheon, Northrop Grunman, Boeing, General Dyna-mics, BAES κ.λπ.), τα συμφέροντα της οποίας βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με αυτά των πετρελαϊκών εταιριών και της Wall Street.
Η κρίση στην αγορά πετρελαίου
Η διευρυμένη κρίση που ζούμε στις μέρες μας ξεκίνησε λίγο-πολύ από το πετρέλαιο. Πρέπει να τονιστεί ότι η κίνηση των διεθνών τιμών του "μαύρου χρυσού" στις αγορές της Νέας Υόρκης και του Σικάγου, ουδεμία σχέση έχει με το πραγματικό κόστος παραγωγής-εξόρυξης του πετρελαίου. Η σπειροειδής διακύμανση των τιμών του αργού πετρελαίου δεν είναι αποτέλεσμα έλλειψής του. Έχει υπολογιστεί ότι η πραγματική τιμή του αργού ανά βαρέλι στη Μέση Ανατολή (εκεί βρίσκεται ο κύριος όγκος των παραγωγών κρατών) δεν ξεπερνά τα 15 δολάρια. Με υπολογισμούς Μαΐου 2008, προκύπτει επίσης πως το κόστος εξόρυξης πετρελαίου από τις πλατφόρμες της Alberta, στον Καναδά, βρίσκεται στα 30 δολάρια ανά βαρέλι. [..] Το ζήτημα είναι ότι τα καύσιμα εμπλέκονται με όλα τα μέσα μαζικής παραγωγής σε όλους τους ζωτικούς τομείς της κατασκευής, της γεωργίας και του τριτογενούς τομέα της οικονομίας, αυτού των υπηρεσιών. Η άναρχη διακύμανση των τιμών πετρελαίου έχει συντελέσει –σε αρκετά σημεία του πλανήτη– στην κατάρρευση δεκάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αλλά και στην παράλληλη υποτίμηση και πλήρη "παράλυση" των καναλιών λειτουργίας του εσωτερικού και του διεθνούς εμπορίου. Η εκτίναξη του κόστους της βενζίνης στις αγορές λιανικής οδηγεί σε πλήρη διάλυση των τοπικών οικονομιών, σε αύξηση της συγκεντροποίησης της βιομηχανίας σε χέρια λίγων οικονομικά ισχυρών πολυεθνικών κ.λπ. Παράλληλα, η σπασμωδική διακύμανση των τιμών των καυσίμων επηρεάζει σημαντικά και τις εσωτερικές οικονομίες: τα δημόσια συστήματα μεταφορών, σχολεία και νοσοκομεία, τη βιομηχανία οδικών εμπορευματικών μεταφορών, διεθνούς ναυτιλίας, αεροπλοΐας, τουρισμού, ψυχαγωγίας και τις περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες.
Πληθωρισμός
Η άνοδος στις τιμές των καυσίμων προκαλεί απότομη άνοδο του πληθωρισμού, που οδηγεί στη συμπίεση της πραγματικής αγοραστικής δύναμης και σε μια αναμενόμενη διεθνή υποχώρηση της καταναλωτικής εμπιστοσύνης. Από την κατάσταση αυτή έχουν επηρεαστεί όλες οι τάξεις, ακόμη και η μεσοαστική των ανεπτυγμένων κρατών του κόσμου. Ας κατανοηθεί πως οι βίαιες αυτές οικονομικοκοινωνικές ανακατατάξεις σε διεθνές επίπεδο είναι σκόπιμες. Πλέον, οι έως τώρα δημόσιες και κρατικές οικονομικές πολιτικές ελέγχονται σχεδόν απόλυτα από ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και οφέλη. Η αισχροκέρδεια στις αγορές δεν είναι αντικείμενο των ρυθμιστικών αρχών και πολιτικών. Η οικονομική ύφεση συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας μορφής πλούτου, ενδυναμώνοντας μια χούφτα πολυεθνικών εταιρειών εις βάρος των λαών όλου του κόσμου.
Σύμφωνα με τον Γουίλιαμ Ένγκνταλ: "Το 60% της τιμής των 128 δολαρίων ανά βαρέλι του πετρελαίου προέρχεται από την ακανόνιστη διαπραγμάτευση των συμβολαίων futures (μελλοντικής απόδοσης) από μεγάλα κεφάλαια, τράπεζες και οικονομικά γκρουπ που χρησιμοποιούν το χρηματιστήριο μελλοντικών αξιών του Λονδίνου (ICE) και το NYMEX της Νέας Υόρκης και επιλέγουν τη λύση των χρηματιστηριακών πράξεων στον ειδικό χρόνο των "πωλήσεων εκτός χρηματιστηρίου", ώστε να αποφεύγουν οποιονδήποτε έλεγχο. Οι αμερικανικοί κανονισμοί ορίων διαπραγμάτευσης που έχουν τεθεί από την Επιτροπή Διαπραγμάτευσης Μελλοντικών Συμβολαίων Εμπορευμάτων επιτρέπουν στους εκάστοτε κερδοσκόπους να αγοράζουν μελλοντικά συμβόλαια αργού πετρελαίου στην αγορά του NYMEX, πληρώνοντας μόλις το 6% της αξίας του συμβολαίου. Με τη σημερινή τιμή του αργού, που βρίσκεται στα 128 δολάρια ανά βαρέλι, αυτό σημαίνει πως όποιος αγόραζε futures καλούνταν να πληρώσει μόλις 8 δολάρια για κάθε βαρέλι πετρελαίου, ενώ τα υπόλοιπα 120 δολάρια τα "δανείζεται" εικονικά. Αυτό ωθεί τις τιμές σε εξαιρετικά υψηλά και μη ρεαλιστικά επίπεδα και αντισταθμίζει τις απώλειες των τραπεζών, δημιουργώντας μια σειρά από "καταστροφές" σε βάρος των λαών".
Μεταξύ των κύριων "παικτών" στην κερδοσκοπική αγορά διαπραγμάτευσης του αργού πετρελαίου συγκαταλέγονται οι Goldman Sachs, Morgan Stanley, British Petroleum, ο γαλλικός τραπεζικός κολοσσός Societe Generale, η Bank of America (η μεγαλύτερη αμερικανική τράπεζα) και η ελβετική Mercuria. Η BP ελέγχει το λονδρέζικο Διεθνές Χρηματιστήριο Πετρελαίου (IPE), το οποίο αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αγορές διαπραγμάτευσης ενεργειακών "μελλοντικών αξιών" (futures) και μετοχών. Μεταξύ των δύο μεγαλύτερων μετόχων του IPE είναι οι Goldman Sachs και Morgan Stanley. Σύμφωνα με το γερμανικό Der Spiegel, η Morgan Stanley αποτελεί ένα από τα βασικά ιδρύματα που χειραγωγούν την αγορά IPE. Σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Le Monde, η γαλλική Societe Generale, σε συνδυασμό με την Bank of America και την Deutsche Bank, έχουν εμπλακεί στην επί τούτου διάδοση φημών στην αγορά (μέσω εκθέσεων κ.λπ.) με σκοπό να ωθήσουν –τεχνητά– σε άνοδο τις τιμές του αργού πετρελαίου.
Σπειροειδείς τιμές τροφίμων
Η παγκόσμια διατροφική κρίση χαρακτηρίζεται από σημαντικές εκτινάξεις τιμών βασικών διατροφικών αγαθών, γεγονός που ωθεί σε λιμοκτονία και χρόνιες στερήσεις. Σύμφωνα με τον FAO (Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας), οι τιμές βασικών σιτηρών έχουν αυξηθεί κατά 88% από το Μάρτιο του 2007. Η τιμή του σιταριού έχει αυξηθεί κατά 181% τα τελευταία τρία χρόνια. Η τιμή του ρυζιού έχει αυξηθεί κατά 50% μόλις το τελευταίο τρίμηνο. Η τιμή του ρυζιού έχει τριπλασιαστεί σε διάστημα πενταετίας, από περίπου 600 δολάρια ο τόνος το 2003 σε περισσότερο από 1.800 δολάρια ο τόνος τον Μάιο του 2008. […] Οι αυξήσεις αυτές είναι καταστροφικές για περίπου 2,6 δισεκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, που διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας των 2 δολαρίων ημερησίως και ξοδεύουν το 60%-80% του εισοδήματος αυτού για διατροφικές ανάγκες. Οι κύριοι "παίκτες" που χειραγωγούν την αγορά σιτηρών παγκοσμίως είναι η Cargill και η ADM. Αυτοί οι δύο κολοσσοί ουσιαστικά ελέγχουν ένα τεράστιο μερίδιο της παγκόσμιας αγοράς σιτηρών. Επίσης εμπλέκονται στις κερδοσκοπικές συναλλαγές τίτλων μελλοντικής αξίας (futures) και τίτλων όψεως (options) στις χρηματαγορές του NYMEX και του CBOT (Chicago Board of Trade). Όπως αναφέρεται στην ανάλυση του Greg Muttitt (Control Freaks, Cargill and ADM, The Ecologist, Μάρτιος 2001), "οι μεγαλύτεροι διαχειριστές των σοδειών της GM, οι Cargill, ADM και ο ανταγωνιστής τους Zen Noh, ελέγχουν μεταξύ τους το 81% του συνόλου των εξαγωγών αραβόσιτου και το 65% του συνόλου των εξαγωγών σόγιας παγκοσμίως".
(*) Ο Μισέλ Τσοσουντόφσκι είναι οικονομολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οτάβα (Καναδάς). Το παρόν κείμενο είναι αποσπάσματα άρθρου του, που δημοσιεύθηκε στις 5 Ιουνίου 2008 στο Global Research. Το πλήρες κείμενο θα δημοσιευθεί στο επόμενο τεύχος του περιοδικού "Διάπλους", που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο 2008.
http://www.koel.gr/index.php?option=content&task=view&id=2052
Π.ΓΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Π. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τό νά αυτοτιτλοφορείσαι "Ελλην" καί τό νά έχης συνείδηση τί αυτή η έννοια σημαίνει, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. "Ελλην" δέν είναι νά έχης ταυτότητα καί υπηκοότητα αυτού τού Κράτους πού θέλει, χωρίς νά τ' αξίζη, νά λέγεται "Ελλάς". "Ελλην" σημαίνει Φώς καί Πνεύμα. Σημαίνει Ανθρωπος καί Εξανθρωπιστής. Σημαίνει Αρετή καί Κάλος κι Ανδρεία. Σημαίνει Ελευθερία καί Δίκαιον καί σεβασμό Ετεροδόξων. "Ελλην" σημαίνει Αρμονία καί Ηθος καί Ερως γιά τήν Φύση καί τόν Κόσμο. Βαρύ τό φορτίο τής κληρονομιάς ενός τέτοιου ονόματος καί λίγοι έχουν τό δικαίωμα νά τό φέρουν.
Τό νά αυτοτιτλοφορείσαι "Ελλην" καί τό νά έχης συνείδηση τί αυτή η έννοια σημαίνει, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. "Ελλην" δέν είναι νά έχης ταυτότητα καί υπηκοότητα αυτού τού Κράτους πού θέλει, χωρίς νά τ' αξίζη, νά λέγεται "Ελλάς". "Ελλην" σημαίνει Φώς καί Πνεύμα. Σημαίνει Ανθρωπος καί Εξανθρωπιστής. Σημαίνει Αρετή καί Κάλος κι Ανδρεία. Σημαίνει Ελευθερία καί Δίκαιον καί σεβασμό Ετεροδόξων. "Ελλην" σημαίνει Αρμονία καί Ηθος καί Ερως γιά τήν Φύση καί τόν Κόσμο. Βαρύ τό φορτίο τής κληρονομιάς ενός τέτοιου ονόματος καί λίγοι έχουν τό δικαίωμα νά τό φέρουν.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ
''Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητος. Διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν: την αυθάδεια σαν δικαίωμα, την παρανομία ως Ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα, και την αναρχία ως Ευδαιμονία.''
''Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητος. Διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν: την αυθάδεια σαν δικαίωμα, την παρανομία ως Ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα, και την αναρχία ως Ευδαιμονία.''
Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)